سمبولیسم در داستان های کوتاه یوسف ادریس

سمبولیسم به مفهوم عام آن به معنای بیان موضوعی به شکل غیر مستقیم و به واسطه ی موضوعی دیگر و به مفهوم خاص آن مکتبی ادبی است که ابتدا در شعر ظهور کرد و سپس به قلمرو نثر کشیده شد . داستان کوتاه یکی از انواع ادبی است که سمبولیسم را در دامان خود رشد و نمو بخشید . این نوع ادبی به معنای فنی آن که شامل عناصری مانند : پیرنگ ، درونمایه ، زاویه دید ، شخصیت ، صحنه ، لحن ، فضا ، زبان و تکنیک است در دهه ی دوم قرن بیستم در ادبیات عرب ظهور پیدا کرد . یوسف ادریس نویسنده ی مصری در میان نویسندگان معاصر عرب جایگاه برجسته ای را در این زمینه به خود اختصاص داده است . در داستان های کوتاه یوسف ادریس سمبولیسم در دو نوع موضوعی و فنی قابل بررسی است. همچنین نمادهای موجود در داستان های وی در سه سطح سیاسی ، اجتماعی و فلسفی قابلیت تأویل دارند . پژوهش حاضر چهار داستان : الطابور ، الشیخ شیخه ، أ الاحرار و مسحوق الهمس از مرحله موضوعی و سه داستان : الأورطی ، المرتبه المقعره و الخدعه از مرحله فنی را برگزیده و می کوشد پس از تطبیق عناصر داستانی بر این داستان ها ، به بررسی این دو نوع نمادگرایی و رابطه ی متقابل نماد با عناصر داستانی در این داستان ها بپردازد .